Göçebe Rüzgarlar Şiiri - Sefa Çelik

Bir rüzgâr vurur ansızın,
Bir kış sabahında, pencereye.
Kırılgan olur umutlar, dallar gibi,
Ve kar beyazı yalnızlığın içinden geçeriz birlikte.

Bir şehir gelir aklıma, bilmem kaçıydı yılların,
İstanbul’un boğazı maviye açılır, göğe bir şiir uzatır.
Seninle tanıştığım o köşe başı gibi,
Yarım kalmış her sözde, eksik her satırda,
Biraz sen, biraz ben kokar geçmiş.

Yollar uzun, ömür kısa, derdi eskiler.
Oysa biz, yolları birbirine dolayan bir sabırla yürüdük.
Ne kadar yandıysak, o kadar sevdik,
Ne kadar düşüp kaldıysak, o kadar dirildik.
Çünkü her yara, kendine bir isim bulur sonunda,
Her gidiş, içinde bir dönüş saklar.

Kaç defa terk ettik kendimizi, bu kalabalık şehirlerde?
Kaç defa kaybolduk, sokak lambalarının altında?
Kendimize bile söyleyemediklerimizle sustuk,
Bir arka sokakta, yan yana durup,
Sadece susmayı bildik.

Ama sahi, neydi o bizi buraya getiren?
Bir çınar ağacının gölgesi mi, yoksa denizin kokusu mu?
Belki de bir martının kanadında bıraktığımız o eski mektup,
Belki de içimize çektiğimiz ilkbahar çiçekleri.
Kim bilir, kimse anlamazdı içimizdeki yangını,
Kimse bilmezdi, o ufak ama büyük yarayı.

Yine de biz yürüdük, omuz omuza, başımız dik,
Gözlerimizde yağmur damlaları biriktirdik.
Her seferinde göğsümüzde büyüyen bir orman,
Her seferinde yeşeren bir filizdik.
Ve İstanbul, bizim için sonsuz bir göç yoluydu,
Kuşlara eşlik eden, yollara düşen.

Ey rüzgâr! Sen ki savurdun saçlarımızı,
Bizden aldıklarını bırak da geç bari,
Çünkü biz kaybolmayı sevdik, unutmayı değil.
Kokladığımız her çiçekte bir hatıra vardı,
Ve her gün batımı, içimize sakladığımız bir umut.

Bir gülüş kadar kısa, bir ömür kadar uzun,
Ve belki de bir sigara dumanı gibi geçip giden hayat.
Bizi birbirimize bırakan o yıldızlı geceleri unutma,
Deniz kıyısında, ay ışığında yürüdüğümüz sokakları.
Çünkü biz sevmeyi öğrendik ama gitmeyi de bildik,
Ve şimdi biliyorum ki;
Her şeyin başladığı yerde, aslında hiçbir şey bitmemiş.