Göçebe Gemi Şiiri - Mustafa Bakır

Bardak, bardak içilen çaylardan sonra, güneşin hafif hafif kaybolması… Gökyüzü görebildiğimiz kadar mavi, yeryüzü duyabildiğimiz kadar sesli…
Ben kaybolmuştum eski, dar sokaklarda bir zamanlar.
Parmaklarıyla oyun oynayan çocuklar vardı. Oyuncaksız. Belki bende oynamışımdır. Belki de hiç oynamamışımdır. Sevmişimdir bakışları kuyu gibi bir kızı.
Ben kaybolmuştum eski, dar sokaklarda bir zamanlar.
Fakat kaybolduğun yer, senin memleketindir. ‘Kaybolmak’ kelimesi ne işe yaramaz bir kelime. İnsan kaybolmaz, yer değiştirir. Kim bilebilir ki kaybolduğunu ya da olmadığını.
Gökyüzü kahverengileşmişti. Son uçuşlarını yapan kuşlar, mavilikleri topluyordu bir sonraki güne…
Göçmüştüm, yerleşmiştim o yerlere…
İnsanları da tanımak istedim. Tanıdıkça ilaç bağımlısı olduğum insanlarda tanıdım. Tanıdıkça bağımlısı olduğum insanlarda. İçlerinden bir kızın, gözleri elaydı. Gözlerine baktıkça, aklıma rakı gelirdi. Balık tutardım. Gözleri koskocaman deryaydı.
Sığırcıklar da çıktı semaya. Dans ediyorlar. Gökyüzü lacivertleşiyor yine.
Göçmüştüm, yerleşmiştim o yerlere…
Şimdi gideceksin oturacaksın toprağa. Ağaçları sayacaksın. Karıncaları izleyeceksin. Böylece, biraz insan olmayı öğreneceksin. Uyuya kalacaksın. Ağaçtan kozalak düşecek, uyanacaksın. Bir acıyla, karıncaların yediği derini ovacaksın. Çekeceksen, böyle acılar çekeceksin. Her nefesinde oksijenden yanacak ciğerlerin.

Göçmüştüm, yerleşmiştim o yerlere…
Elleri nasırlı insanlarda tanıdım. Yüreğini terbiye etmiş, dağ gibiydiler.
Şimdi güneşte batmışken, karanlıkları doldurayım heybeme…
Göçmüştüm, yerleşmiştim o yerlere…
Küfür yemiş, sessizleşmiş, susmakla beslenmiş insanlarda tanıdım. Uzaklara bakıp bir gemi beklerlerdi, su birikintisi bile olmayan, kurak topraklarda.
Gökyüzü boyanıyor siyahlıklara…
Göçmüştüm, yerleşmiştim o yerlere…
Çalan çırpan, kandıran, söven insanlarda tanıdım. Ucundan tutuşturulmuş kâğıt gibi yanıyordu hepsi. Hastaydılar. Açlık kokuyordu nefesleri.
Göçmüştüm, yerleşmiştim o yerlere…
Bak yine hatırladım. Gözleri elaydı. Gözlerine baktıkça, aklıma rakı gelirdi. Balık tutardım. Gözleri koskocaman deryaydı. Kıyısına demirlediğim gemilerim, sandallarım vardı. Şikâyet etmeden yaşar-dım, yaşıyorum gözlerinde. Hala geziyorum sandalımla, gözlerinde.
Ah… Siyahlar, mavilikleri yuttu yine…