Göçebe Şiiri - Zelot Ekrad

Bir gazete yaprağında...
Lekeli, çamur sıçramış yüzüne.
Gördüm, gördüğüm gözler benimdi.
İsmin satır satır, kelimelerin çaresizlikleri çarpti yüzüme.
Yüzümü döktüm, döktüğüm yüz benim miydi?
İnatla tutuştu yalnızlığımın denizinde
Yokluğunun gemileri.
Kimseye dokunmadan geçtim bu dünyadan.
Kimse olmadan. Kendim bile.
Göçebe bir yağmurun ardından,
Göründüm, görmediler, görmedin.
Yüreğim avuçlarında ıslandı,
Henüz o göçebe yağmura uğramadan.

Bir gazete yaprağında...
Gencecik bir hüzün ve bir o kadar yaşlı.
Tırnaklarının arasına toprak dokunmuş.
Göçebe bir yağmurun altında
Sırıl sıklam elleri.
Toprağı çamur yapmış.
O çamur yalnız benim gözüme mi ilişmiş?

Er ya da geç,
Tanığı olacaktı her nefis yalnızlığının.
Çok masal mutlu biter.
Bitiyor olmasından daha acı ne olabilir masalların?