Göçebe Şiiri - Vahdet Mehmet Güneş

söz vermiştik hani hurmaların gölgesinde
misafir kalıyorduk yeryüzünde
gidecektik hani bu yolda
göçebelerin deve şakırtısıyla
varımızı yoğumuzu bırakıp
yegane sevgili rabbe
barakada bekleyecektim köhne gömlegimle
ılgın ağaçları onun müjdesini verecekti
düşecekti sevgilerim şebnemle
sanatlı malikane içine
odalarını gezindigim mesken
kuş kanadıyla devrialem yapacaktı
kaynaşacaktı muhabbetimiz bütünüyle
her yıl bitmeyecekti seferimiz
Osmaniye den başka diyarlardan
bazende zengibar adasıdan
yakınıyorduk yetinemiyorduk farkındaysan
dağlar gibi hazineleri
asılıyordum ipeksi toprakta
ve o`.
zavallı aklımı götürüyordu
Yeşillikler içinde selamet ülkesine
çıkıyorduk Turu sina ya oradan ötelere
seyrettigim tepelere kılıcımı saplayıp
fışkıracaktı oniki pınar
tükendik sanki civamsı gölde
yetişti yakıcı havanın ardına
yosun serinliginde alize rüzğar
ağlıyorduk sevinçten arzuladığımız mekanlara