Göçebe Şiiri - Kemter Abdal

Benim de yurdum yok imiş meğer,
Bir kuş misâli konup göçüyorum.
Ne doğduğum toprak, ne vardığım şehir,
Gönlümdeki sırra eremiyorum.

Bir çadır kurdum gurbet gecelerinde,
Yıldızlar yoldaş, ay ışığım oldu.
Dağlar aştım, çöller yuttu izimi,
Dikenler yolunda postumu deldi.

Sordum ulu dağa: "Var mıdır sende yer?"
Dedi: "Tozumsun, savrul ey âvâre!"
Sordum engin deniz: "Alır mısın beni?"
Dedi: "Damlasın, dönüp buhara!"

Şehirler geçtim altın kulelerle,
Saraylar gördüm, kibrinden yıkılan.
Bir yamalı hırka, bir çarık ayağım,
Görenler dedi: "Garip bu, uzak durun!"

Mevlâm beni bir göçebe yaratmış,
Yüküm aşk olsun, azığım sabır.
Dünya dediğin bir konakmış meğer,
Hakk'a giden yolda bir solukluk nefes.

Kemter Postu der ki: Yârim Hak'tır!
Gökte ararken, gönülde buldum.
Yurdum yok dedimse, cihan bana dar,
Asıl vatanım senin aşkın imiş meğer...
Eyvallah!