Göç Zamanı Şiiri - Erdem Yıldırım

Taş parkeli kaldırımdan geçmiştik,
İki yabancı gibi konuşmadan.
Leylakların kokusundan belliydi
Gece yağmur yağmıştı.
El sallıyordu Hatice teyze uzaktan
Bir selamı keser gibi geçiyorduk kaldırımlardan.
O gün fark etmiştim,
O sokağın kısa olduğunu,
Gidişinle şehrin nasıl solduğunu,

Günlerce sokakları kamçılamıştı yokluğun,
Son tren çığlığı kulaklarımda,
Asi bir çocuktu yalnızlığım,
Göç zamanı tadında
Yüreğimi yakan amansız sancı
Bütün şehrin ışıkları kör yalancı
Günlerce masada durmuştu o yarım fincan çay.
Ve kaç gece sessizce oturmuştuk,
Boşluğun, ben ve dolunay.

Erdem YILDIRIM