Göç Zamanı Şiiri - Ümit Seyhan

tarifsiz her aşk,
son demidir gecenin
sulh rengi umutlar
kelebek kanadı gibi kırılgan
tarla kuşu kadar da ürkektir
ve azizim
şehr edip usul usul yanan ocağı
sabaha göçebedir.

yangınların darası yürek
bir avuçluk su,
bir kırmızı gül sığacak bedendedir
adaletten muzdarip
en kanlı ihtilalin
bir gün öncesindedir
.
ah azizim
güzide bir cemalin kıblesinde
hacimsiz biçimsiz şekilsiz
tövbede meçhul, ikrarda nasipsizdir

kafi olsa lügatı anlatırdı;
heyelan altında bıtıraklaşan
gözyaşları taş yalaklara düşen
cilbabı serap,
kirpik diplerinde yeşeren kederleri
duyardık azizim
İbda-ı aşkın us makamına
kadeh kadeh sürülürken ki sesini..

elemler dizer teleklerini
kanat seslerini rüzgar sanarsın
ter ter dökülürken elekten
çiğ kokusu yakar genzini
göç zamanı azizim
en çok göç zamanı
hicap duymadan sebepsiz yere
ağlarsın