Göç Zamanı Şiiri - Musa Apuhan

GÖÇ ZAMANI…

Anam ağlar, bacım ağlar, yüreğim ağlar…
Feryat! Feryat yüreğim!
Feryat! Kardeşim feryat!

Bütün mutluluğunu yeşillenerek dışarı vurmuştu tabiat.
Rengarenk huzur biriktirmişti bütün dallar, ağaçlar.
Herkes için ayrı bir mutluluktur bahar.
Peki;
Ya nasıl mutlu olsun göçü olanlar?
Aldırmadılar suyun çağlayışına.
Çünkü yüreklerde çiçeklerin kokusu har.
Yeşillenmiş ya yapraklar.
Güneş ışıklarını biriktirmiştir gençliğin deli yüreğine.
Oysa halen doruklarında kar var.
Halen duvaklı duruyor Bingöl’de dağlar.
Sanki gitme zamanı, bu ne acele kızlar?
Oysa sizler için daha dün başlamıştı güzel yarınlar.
Çabakçur deresinde gençler için göç zamanı…
Daha gün ortasıydı vakit.
Neyin acelesiydi böyle sonsuz gidişlere?
Bilemedim dalgalarla raks zamanı mıydı?
Kucaklarken son kalanları,
Çığlıklarınızla göç yaşadı bahar.
Şimdi acı hazanlar kaldı ardınızda.
Çabakçur suyu söndüremedi yüreğinizdeki ateşi.
Şimdi bu şehirde her yürekte yangın var.
Belki de bizlere yas tutma.
Genç kızlara gitme zamanı.
O ne sevmekti öyle baharı.
O ne gülmekti, bütün mutlulukların toplamı.
Ve kısacık hayatınız son bir çığlıkta…
Çok duvaksız gidişler gördük,
Arşa feryatlar çıkaran,
Dün de duvaksız gidişler vardı Çabakçur suyunda.
Bugün ağıtlar yakma zamanı.
Hoşça kal der gibi bütün bir şehire,
Hoşça kal dediniz yüreğinizde büyüttünüz her şeye,
Hoşça kalınmaz böyle zamansız gidişlere,
Anladım ki baharlar gençler için göç zamanı…
Uzaklaradır bazı gidişler, çok uzaklara.
Gidersin gitmesine de, dönüşü olmuyor bir daha.
Yükselir feryatlar, kopar acı çığlıklar ardınız sıra.
Bu acı çok fazla anaya, babaya, seven yüreklere.
Ama çare yok,
Bazı ömürlerde göç zamanı…

Musa APUHAN