Göç Zamanı Şiiri - Gülşen Destanoğlu

sığdıramazdım seni
bütünüyle almak isterdim tüm hücrelerime
alıp saklasam derdim içime...

-en uzağımdayken bile
öylesi yakındın bende-

ellerin kıvılcım olsa
alev alırdım
gözlerinin bulut baksa
yağmur olurdum

en soğuk ikliminde bile
böylesi titrerdim üzerine
kuyruğu dik sokak kedisi hallerimle...

oysa ev kedisi düşlerdin hep
kucağında sıcacık
sahibine alışık
az biraz da şımarık

merhamet yahut iyelik niyetiyle
uzanınca ellerin
tırmalardım her seferinde...
-aşkın
sadakası
tebaası olmazdı

acımak aşka sığmazdı-

bir tek şefkat törpüleyebilirdi tırnaklarımı
...

beklentiler
gerçeklere sığmadı elbet
zamanın hakimliğine başvurduk
en nihayet

ki aslında bilirdik
zaman illa kalem kırardı
yaftayı da hasret diye asardı

yine bilirdik ki
her vuslat yarımdı

yarım bir aşkın görülmemiş hesabı

gel dediğinde/ getirdiğim
birikmiş alacaklarımdı sadece
kalem kalem merhem ettim
zamanın giyotinine gönderdiğin benliğime
...

şimdi
koca bir uçurum taşıyoruz el ele

bana her dokunduğunda
geç kalmış ellerinle
katar
katar
trenler göçüyor içimden

ve her seferinde
sevişirken aslına kıydığın gölgemle
terin
buz kesiyor tenimde

gözlerine baka baka gidiyorum
puslu bulutlar asarak kirpiklerine...