Göç Vakti Şiiri - Enver Battal

Bir sonbahar akşamı
Gökyüzünde hüzünlü bir kasvet

Penceremde güneşin son vedası
Göğsümde bir sancı, aklımda bin telaş.
Yüreğimde hazırlıksız yakalanmanın heyecanı

Az sonra ne olacak kim bilir?
Belki ardımdan ağıtlar kopacak,
Belki de penceremin perdeleri hep açık kalacak.

Sessizlik çağındayım bugün
Bencil insanlığın arasındaki son nefeslerim
Umutlarıma, günahlarıma, sevdalarıma daha yakınım

Ani oldu, belki de çok
Mevsiminden önce açan bir kardelen gibi
Belki elveda bile diyemeden,
Solup gidecek bedenim.

İşte, penceremde güneşin son hüzmeleri
Biraz daha yaklaşıyorum ruhuma,
Yaklaştıkça bedenimde bir üşüme.

Ve işte zaman geldi,
Onca yıllık bedenimle barışmaya gidiyorum.