Göç Sağanağı Şiiri - Efnan Ezenel

“Bitsin sürgünlüğüm,
Yaşamak isterim,
Anayurdumda.
Kendi ocağımda,
Bırak öleyim.”

Romalı Ovidius

Tarihin kehaneti anlatır,
Sürgün şairleri yazar,
Ölüm hep üstündedir göçün.
Sızılıdır tüm sürgünler.
Ağaç gibi köklerinden koparılmıştır tüm göçmenler,
Özünü yitirmiştir verilen tüm sözler.
Yazılıdır köklerinden zorla sökülmek,
Zulmün en ağırıdır diye göç romanlarında.
Asıl kimliğinde direnir,
Kahramanlar her anında.
Yaşam doğurur,
Ana kucağındaki çocuklar göç yollarında.
Gerçeğidir göçün ana dil,
Var olmak çabasında.
&
Yaşlısı, genci; kadını, erkeği,
Bırakmıştır geride doğduğu toprağı.
Çocukluklarının geçtiği vatanlarındadır,
Sancılı yanları.
Zaman vurgun yer,
Geçmişe sağır kalır tüm anılar.
Yeri göğü inletir tüm çığlıklar,
Ölümlerle geri dönülmeyecek mesafeler açar yollar.
Gönüllüdür göçler kuş sürüsünde;
Zorunludur insanın sürgününde.
Mahşeri kalabalıklar derin yalnızlıklar yaratır,
Çırpınan vatan hasretinde.
Mezarlar başka dine bürünür,
Ağıtlar hep aynı dile.
Utanç demokrasisi entegrasyon diye seslenir,
Yutar asimilasyon ile
&
Kıyıya vuran bir bebeğin insanlık trajedisinde,
Ağlar denizler,
Yer ve gök birleşir ufuk çizgisinde.
“Ne olacak gelecek kuşaklara!”
Sorar gözyaşları hıçkırıklar içinde.
Kurşun izleri kalır insanın geçmişinde,
Kimsesizdir ağaçlar terk edilen diyarlarda,
Sahipsizdir cesetler savaş meydanlarında,
Çatıları çökmüştür yuvaların,
Dökülür sıvaları yıkılmış duvarların…
Varsın devam etsin yaşamlar,
Bihaberdir tüm zenginler.
Kimileri muhacir,
Kimileri mülteci,
Kimileri göçmen,
Birileri de var ki iltica,
Hepsi,
Var olmak adına!
Özgürlüğü inşa etme derdinde,
Bambaşka topraklarda.