Göç Gönlünün Sürçmesiyle

/Yüreğin bir yavru Albatros
gün dolaşımlı bir çift minik kanat/

yüzü gözü dağılmış Amphora’lardan
sızan bir ölüm tespitiydi hayat
gözlerde büyüdükçe anlamdaki atomun kırıtması
bakışın kırıldığı ana tutuluyordu aynalar
silik çizgilerin düşleminde

-akislerde mahcup bir ünlem sesi-

sen deyişlere kanıyorken şimdi
düş(ün) lerin keskisindeki damar
bahriyeli tabur kapılarındayken ıslak güz
ve beni sebeplendiren bu yırtık uğultu
senin söylencendi belki
belki de günlüğümde ıslanmış
İstanbul sıkışmasıydı nefesi tümcelerin

umudun çekilmiş en yeni fotoğrafında aşk
yamalarını gizliyor uyuşmazlığın
rüzgâr susması bir kilit savururken
dilimdeki ufunetli deprem

-iki boyutlu görünen bir ayrılık
üç boyutlu yaşatır demiştin aşkı-

dedim ki derinliğine seversin önce plansız
her geçtiğin mekân kuş tüyünden huzura döner
ve yar görüngülüdür duvarlara kondurulmuş afişler
kaldırımların kanka kokan taşlarında
içine düşer mahşer elbiseli şehir

tanıdık bir yüz ve en eski dostluğuyla korku
ansızın haleler seni
öyle ki derinliğine sever insan
derinliğine ölür üç boyutlu
yanılsamaların bakire esvaplı heykelinde
küllerinden sıyrılır hazan yeline kiracı elim
kobalt kırmızısı kadar canhıraş ve ateşli
ağlayan tuvallerimde

/Adem’e kalkan bir otobüs bulunur mu diyorum otogarda
demir örgülerle uzanılır mı diyorsun Havva’ya
uykuya kıvrılan Haydarpaşa’da uykusuz/

ah kimi suçlasam şimdi sesim kadar duyulurum
aforoz denen sözcükle yığınlaşır ten örtümde
dünyanın bütün dilleri

eş anlamlı bir müebbettir hücrelerimdeki nikotinin
ağır ağır beynime boşalma sesi
gecenin beni sana (b) ulaştırma sesi

yüreğin yavru bir Albatros uçuşundaysa şimdi
vakit benimle (d) öl vaktidir
göç gönlünün sürçmesiyle