Göç Şiiri - Eray Mutlu

Duran bir günde, tepede güneş, sürüyoruz toprağımızı
Yavaş yavaş dökülüyor yapraklar ve batıya giden poyraza katılıyorlar
İzleniyor herkes tarafından usulca, anlaşılana kadar etkisi
Yanaklarımda gezen su dağılıyor toprağa,
ve fidanlar meydana çıkıyor, çürümeye terkedilecek
Biz yinede geriyoruz ve salıyoruz kaslarımızı,
yüzümüzde huşu, rahiyalar nüfuz ediyor herbir hücreme, toprağın
Kemikler toza dönüşürken, su akıyor ve yanlış da olsa buluyor patikasını,
bazen çamurlu ve karanlık , bazen asfalt döşenmiş
Çıkılırsa yola kafasının dikine gidenle,
ilk ve son karışır baharın içine
Kokusuz domatesler yenilirken sofralarda
Çocuk olan tatmamıştır bile doğruyu
Köprüler kurulur yollar arasında,
insanlar arasında ise yıkılır
Umurdan yapılma çin balonları salındı göğe,
ortasında minicik bir alev, rengi kömür karası
Faylar kırılır ve çöker toprak ,
birbirine girer koca binalar ve minik insanlar
İnsan insan olmadıkça neye yarar düşünmek ?
Tolstoy'un melekleri kifayetsiz kalır
Ve dünya döner fırıl fırıl, kimileri gibi
Ve insan dönüşür fosile fokur fokur , hepimiz gibi