Göç Şiiri - Zeynep Ece Arabul

Can acısı, yürek ağrısı değil
Açlık bu içten içe kemiren.
Turuncu nehir olup akarken
Yaprak yaprak tarlalara...
Ne mazot var su getirip rahmet olacak,
Ne medet bulabildi dikilecek tohuma.
Kavruluyor sevinci ve beş kişilik ailesi,
Memleket toprağında.

İsyan ederdi çalışırken
Lastik kokan fabrikaya...
Sıcaktı, ağırdı, karaydı...
Kime kızmalı? Kime ilenmeli?
Hepsinin kapıları kapandı.

Sokaklar daralıyor üstüne.
Saçak altlarında, avlu diplerinde,
Korkarak yanıt arıyor.
Bahçesinde akasya sessiz
Gölgesine akıyor.
Serin örtülmüş toprakta,
Adını taşıyan bir taş var,
Ancak yerini serviler biliyor.