Göç Şiiri - Baran Tuaç

Ve nur saçlı dağlar yankılanmayı bıraktı
Ve ozan sazını çatlamış duvara astı
Azığından bir parça ekmeği çıkarırken
Her bir adımı bir ömür yolu düşünüyordu

Her bir adımı bir ömür hakhaka
Ömrü kısa bir yolculuk

Mavi saçlı nehir kesti şırıltısını
Ve ozan evinin kapısını kapattı
Bayat bir ekmek parçasını ısırırken
Her bir adımı bir ömür yolu düşünüyordu

Her bir adımı bir ömür hakhaka
Ömrü kısa bir yolculuk

Köyden göçerken onu kimse uğurlamadı
Çünkü uğurlayacak kimse kalmamıştı
O yarı a'mâ gözlerini ovuştururken
Her attığı adımda ömrü bitiyordu

Her bir adımı bir ömür hakhaka
Ömrü kısa bir yolculuk

Saçlarına nurlar düşmüştü,yaşlanmıştı
Ama o kimsenin saçlarına düşmemişti
Son parça ekmeğini de ağzına atarken
O,Ona mutluluk veren mehtabı izliyordu

Her bir adımı bir ömür hakhaka
Ömrü kısa bir yolculuk

Kafasını bin yıllık bir ağaca dayadı
Bir Süleyman değildi ama sonu aynıydı
Ozan mutluydu son nefesini verirken
Çünkü sonunda leylaya kavuşuyordu