Göç Şiiri - Yusuf Gökbakan 2

GÖÇ
Bilmem neden bir muammadır hayat
Ve deniz nedendir ki bir heyulâ.
Yıldızların her biri bir hezeyân,
Dalgalar ölüm kokar her an,
Neden acıdır nefes almak çoğu zaman?
Ey çılgın martı!
Yosun kokularına bulaşarak
Bir kez daha beni an!
Belki o zaman sebebini anlarım yaşamanın,
Anlarım yaşamanın hoyratça bir heves olduğunu.
İstiridye kabukları girerken
Biçimsiz parmaklarımın arasına,
Rüzgârlar akıttığında gecenin kirini
Ve ruhuma ilmik takılmışsa haberim olmadan
Yavaş yavaş, henüz yaşlanmadan
Ölümün en güzel sevgili olduğunu anlarım.

Şimdi en acı türküleri teker teker seçip
Dilime doluyorum bu kırık kalpli sahilde.
Bu güne kadarki en içli yaşamayı seçiyorum kendime;
Kâh bir lodos oluyorum,
Kâh bir zemheri yaşıyorum.
Her mevsim, denizin dostluğunu umuyorum yine de.
Üşüsem de, yansam da, ıslansam da hep aynı;
Benim gözümün gördüğü
Hazin bir gün batımı.

Yıllarca umudun ne olduğunu anlatmasını bekledim birilerinin
Karıncaların uğraşına bir anlam veremedim.
Çözemedim denize kur yapan kayaların
Bir yanının neden yumuşak,
Neden sert olduğunu öteki yanının.
Niçin bülbül olup susmak düştü yazgıma,
Niyedir solarım henüz açmadan?
Ve duygularımın üstüne çökmüşken bir amansız duman,
Düşünceler zihnimde darmadağın...
Damarlarımda isyan edip dururken kan,
Hem saçlarıma uğramışsa vakitsiz bir hüsran,
Gelecek kaygısını omuzlarıma vurmam niyedir?
Sanırım musalla taşı,
İnsan için verilebilecek en güzel hediyedir.

İşte bu yüzdendir
Pek çetrefilli sözlerle dizerim dizelerimi;
Hayat her fırsatta bükerken boynumu,
Kırarken mecalsiz dizlerimi,
Bu yüzdendir anlamsız kılarım şiirlerimi.
Göçünce bu âlemden vakti gelince
Vasiyetimdir;
''Mezar şairi'' koyun ismimi.
YUSUF GÖKBAKAN