Göç Şiiri - İrem Aslan

Kırlangıç misali yüreğim
Farzet ki göçüm gelmiş
En hazanında mevsimin
Gitmeliyim neyleyim?

Neyleyim zaten şehir de dumanli
Gece gece bozmuş raki konyak içiyor
Durduramıyorum hiçbir gunahi
Zaman gelmişine geçmişine sövüyor

Sövmesin de ne yapsın ki
Sessiz sinemalar baş rolde hep o oynuyor
Köşe başları cafeler tutulmuş
Şehrin sokakları mazi akıyor

Akmasın da ne yapsın yani
Çocukluğum öksüz yetim mi olaydı
Perdeler kapanmış sönmüş ışıkları
Sıradaki oyuna yer kalmalı

Kalmasın rotası mehtabı sonbaharı
Yabancı bu mevsim yaprak siyah olmalı
Gitmeli son nefes gibi derin ve usul
Bu şehir hatiranla sende kalmalı!

Ve ben bir gün yastigimda rimellerim
Kitaplarda ruj izim
Kırılmış kanatlarım titrek ellerim
Yakarım yaşadığın bu şehri
Adınla uyanır kan icerim

Ne sandın ki kör budala
Asla diz çökmem uğruna
Silkelerim kanatlarimi alırım başımı da
Yine uçar giderim düşmem kapına.