Göç Şiiri - Cevdet Öztürk

tutunup saçlarından şafağın
süzülerek iner bir garip musiki
her nağmesi elemli
dağların ardında yitik aydınlık
yol bulup düşemez
orta yere
zaman uyur
su uyur
yel uyur

şafak mağrur
kuşatıcı
alaycı
muzaffer edasıyla

göl dibinde
balık üşür

düşer yola kervan
başlar göç
gölgeden askerler gibi
giderler
sessiz
ağır
esmer
hüzne bürülü

her göç hazan
her göç kalbime atılan çentik

nereye yolculuk
meçhul

adımlar kararsız
hedefsiz

mevsimden mevsime yolculuk

basarak çiy tanelerine devler
ezip geçerler bahçeleri
uzaklarda bir çocuk ağlar
ölüler fırlamış mezarlarından
dizilmişler yol boyunca

dağ –taş
dönüşse som altına
teselli vermez gönlüme

bir belirir
bir yok olursun
yağmurla yağacak
rüzgarla gidecek gibisin

yıkılır dünyamın bir yanı
belirsizdir diğer yanı

[kal] diyemem
bilirsin
hele
[sana ihtiyacım var]
hiç diyemem
bilirsin

yalnızca
Rabbime el açar
yalnızca
Rabbimden den isterim
bilirsin

serçelerin çığlıklarıyla
çoğaltacaktık sevinçlerimizi
avuçlarımızın sıcaklığını
katarak papatyalara
öksüz başları bezeyecektik bayramlara
taraçalardan selam yağacaktı
şehrin dört bir yanına
gemiler yürüyecekti
huzur limanlarına
lapa lapa inerken
kar yere
büyülü dünyalara bağlanacaktı
kaldırımlar
beyaz kelebekler kılavuzluğunda
geçerek bin bir tonundan yeşilin
mavinin kanatlarını takınacaktık

gerçek miydik
düş müydük

nice kışlar geçti
içimden
soğuk
o kadar
soğuk

son bakışların
çağıracak mı güneşi