Göç Şiiri - Kenan Kervan

Bir rüzgardı seni benden alan.
Alıp uzaklara savuran.
Seni başka diyarlarda yeni bir hayata,
Beni benden kalanla sensizliğe mahkum eden.
Bir rüzgar önceleri ılık ılık eserken,
Sonrası fırtınalarla ayıran ikimizi.
Arkası yalnızlık,
Arkası karanlık bir sonbahar gecesi.
Her yer soğuk.
Kış vakti boş kalan gökyüzü gibi,
Yalnızlığım gibi.
Uyandır beni bu kabustan.
Uyma rüzgara ne olur.
Göç ettiğin yerden dön şehrime.

Ey güneş.
Işığın,sıcaklığımın kaynağı.
Yüzümün gülen yüzü.
Ne diye saklandın kara bulutların ardına,
Yokluğunda ne diye başka ateşlere bıraktın yüreğimi ne diye.
Yakıyor,yakıyor durmadan.
Soğuk sular bile söndürmüyor ki şimdi,
Alamıyor hiçbir şey içimin ateşini.
Önüm,ardım karanlık gece gibi,
Çaresiz ruhum gibi.
Doğ yine bir sabah bedenimin üstüne.
Ört üstümü sımsıcak teninle.
Uyma bulutlara ne olur.
Göç ettiğin yerden doğ gönlüme.

Bir rüzgardı seni alan gri bir günde.
Öyle bir göçtü ki bu gidiş.
Ardında ne bir veda kalmış,ne de bir iz.
Kaybolup giderken sislerin arasında sen,
Arkandan bakan garip bir Adem kaldı benden.
Kalbi kırık,hayalleri yıkık,bedeni viran.
Yüreği paramparça.
Ağzında son birkaç kelime ile,
Dön geri,gitme diye,
İçerime hasretleri bırakma diye.
Gözler dermansız,tek bir damla yok şimdi akmaya.
Çatlayan toprak gibi susuzluğunda dudaklar.
Bu hal aldı canı candan.
Göç ettiğin yerden bir bak halime.

Ey güneş,ey ışık,ey aşk,
Ey rüzgarın yari olan çocuk.
Yağmurlar yağıyor gözlerden ılık ılık üzerime.
Göğsüm çatırdıyor içindeki soğuk ellerden.
Bir telaşe peydah olmuş her yerde.
Aralanıyor bulutlar maviliğinde semanın.
Ateşler düşüyor göğün yedinci katından sineme.
Dualar çıkıyor suskun dillerden.
Duyuyor musun sende sesleri.
Göç çanları tekrar çalınıyor şimdi.
Zaman farklı,kişi farklı.
Vakit artık tamam diyor tekrar ederek.
Çığlıklar yükseliyor yankılanarak hücrelerimde.
Bu en son gidiş.
Sessizliğin içinde bu son göç ediş.