Göç Şiiri - Ender Celaleddin Solmaz

Ayrılığı koklarken bahar
Nokta koyar bırakırım
Bedenime sığınırken anılar
Tahammülüm yok
Bu hainlik nereye kadar.
Bu gece bu kenti terk ederim,
Saçlarını da dağıtırım
Mavi boncuğu da takarım
Göğüs ucuna
Başına bir şey gelmesin
Bir de gam ve kederle
Boğuşmayayım sonra.

Ayrılığı koklarken bahar
Göç vakti geldi yine
Ellerinden bırak
Gitsinler kuşlar
Tahammülüm yok
Bu hainlik nereye kadar.

Mahkum değilim
Bildiğinden kederli
Suçluda değilim
Ellerini uzatmaya
Çekindiğin kadar
Tek suçum
İlmiği çözülmüş
O sonbahar.

Öyle göründüğü gibi
Çocukluğum gibi
Temiz değil dünya
Seni bırakıp giderken
Varlığımla
Utanmıyorum fakirliğimden
Tek utancım var
İçime yer eden
Oda senden hatıra kalan
Gözyaşları ve yağmurlar,
Oysa hep yağmura
Benzetirim insanları
Kuraklığını alsın diye
Toprakların,
Hep İstanbul’a benzetirim
Güzelliğini çocuk gibisi
İstanbul ’uda bana benzetirim
Kimi zaman
İçi beni yakar
Dışı da seni.