Göç Şiiri - İdris Çetin

Göçmen kuşları, hicreti bilir ve yaşar;
Ben, göçmen kuşları gibi uçarım,
Yazları; serin yüksek dağlara,
Kışları; ılıman serin yaylalara,
Mavi denizleri, okyanusları arşınlarım…
Yazları köyüm, benim için bir başkadır,
Evleri gezerim, akrabaları ziyaret ederim,
Hastalara şifa, ölümlere baş sağlığı dilerim.

Yapraklar, bana selam verir durmadan,
Çiçekler gülümser bahçelerden…
Madımaklar, diz boyu olur harmanlarda,
Özlerde, bahçelerde; su çekişmeleri başlar,
Eline bir kürek alan çıkar karşına,
Herkes sinir küpü, suratlar asık…
Sebzeler, meyveler su ister sabah, akşam;
Bu asık suratları ve kavgaları görünce,
Susuzluğunu unutur, başlar ağlamaya…

Çocuklar, harmanlarda çelik çomak oynar,
Bir boydan, bir boya durmadan koşar.
Akşam oldu mu; bütün lambalar sap sarı,
Yer, gök; göz bebekleri ışıl ışıl…
Çocuklar, derin uykuda olurlar mışıl mışıl.

Yıllar sonra aynı köye geliyorum,
Gördüklerime inanamıyorum;
Evler; yeni, gösterişli, ihtişamlı,
İçleri karanlıklar dünyası…
Pencereleri demirli, kapıları çivili,
İns, cin yok; nefes alacak…
Bahçeler öksüz, ağaçlar yetim,
Meyveleri tadacak bir damak kalmamış,
Çimenler, kuzulara hasret kalmış.
Göç başlamış, durmak nedir bilmiyor!
Bu gün, bir ev gitti; yarın da gidiyor!
Gidenlerin ardı arkası gelmiyor.
Bu gidiş öyle bir gidiş ki;
Gidenler geri dönmüyor,
Dönenlerse doğduğu yeri beğenmiyor.

Göçmen kuşları, göç ederler,
Mevsiminde geri dönerler,
Her iki vatanlarını da, baş tacı yaparlar,
Hayat onlara, onlar da hayata
Hep gülümser, yaşamdan zevk alarak.
Biz insanlar, göçmen kuşlarını örnek alalım,
Vatanımızı; canla başla sevelim,
Vatanımızın birini öksüz koymayalım.
Göç, yok oluş olmamalı,
Varlığımızı, iki dünyada da unutmayalım,
Rabbimizin emirlerine her zaman uyalım,
Hayatımızı iki dünyada da kazanalım…

Karahacılı Köyü / 2007
Çekerek