Gobel Şiiri - Hakan Demirel

Gobel'in gönlünü ellame mazarat ettin,
Costar hareketlerinle sevgiyi kederlere bıraktın.
Aşkın dobak kuşları artık uçmuyor, nedeni sensin,
Sıracalı alakise davranışların bitsin, yeter artık dedirttin.

Sevda yollarında yürürken ayakları tökezledi,
Gönül bahçesinde açan çiçekleri bir bir ezildi.
Aşkın meyvesini dalından koparıp yere düşürdün,
Şimdi o meyveler toprak olup, aşkınla besleniyor.

Bir zamanlar gökyüzünde özgürce süzülen aşk kuşları,
Senin yüzünden kanat çırpmayı unuttu, yürekleri sustu.
Gözlerindeki parıltıyı görmek, kalbinde ki sevgiyi hissetmek isterdi,
Sen, sevdanın rengini solgun düşlerin ardına sakladın.

Şimdi söyle kız, gobel'in aşkını ellame nasıl onaracaksın?
Costar hareketlerinle dökülen gözyaşlarını nasıl sileceksin?
Aşkın dobak kuşlarını yeniden nasıl uçuracaksın?
Sıracalı alakise davranışlarını bir kenara bırakıp, yüreğini nasıl temizleyeceksin?
Ah, aşkın inişleri ve çıkışları, bazen bir hüzün şarkısına dönüşebiliyor, değil mi? Kız, gobel'in gönlünü kırmışsın,
Ellame mazaratlarla dolu bir hikaye bu. Costar hareketlerinle sevgiyi kederin kucağına itmekte ustalaşmışsın.
Aşkın dobak kuşları, belki de senin yüzünden uçmayı unutmuş.
Üzülme, her sıracalı alakise davranışın sonunda, yeni bir başlangıç için fırsat yatar.
Belki de bu, aşkın kuşlarını tekrar uçurman için bir işaret.
Hadi, onları yeniden gökyüzüne sal ve aşkın hikayesini bir kez daha yazılsın.
Gönlün göklerde uçan bir kuştu, sevdanın rüzgarında süzülen.
Ellerinde büyüttüğün aşkı, bir nefeste savurdun giden yel ile.
Dobak kuşları susturma, kanatlarını bu ağırlaştırır.
Gökyüzü artık onların.
Alakise davranışlar, sıracalı günler, umutların son deminde, fısıldar yürek bitsin.

Hakan Demirel
Kayıt Tarihi : 29.10.2024 17:51:00