Göbek Çukuru Şiiri - Fılız Erturk

GÖBEK ÇUKURU
Güneş göbek çukurundan doğuyordu.
Güz güneşi; soğuk, parlak
Bir
güzaçımlık
konuştuk.
Sözcükler gözlerinin bıçaklarıyla yaralı
sonsuz anlamlılığında anlamsız kalan…
Gidelim dedim
yanan bir odunun koynunda
korun karanlığını giyinelim istedim.
Birkaç yaprak dikildi yolumuza.
Sarı, buruşuk, ölüm kokusu
ölüm korkusu.
Kaçıp gitme isteğini bastıran.
Kaçıp gitme düşlerinde boğulduk
Kaçıncı öldük?
Göbek çukuruna yığıldım.
aç bir köpek gibi uluyarak...
Son soluğumuz görkemli bir uçurumun ağzından suni teneffüs, birkaç kalp masajı...
Kalbimiz nerede?
Bir sözcük aranıyorum, dilimin ucunda...
Söylesem kanatlanacağız yeniden.
Söylesem, göbek çukurun güneş kusacak...