Yıllar geçti sevgimizin üzerinden.
Buharlaşan her gözyaşım seni aldı götürdü benden.
Her mutluluğumun ortasına düştü yokluğun.
Tebessümlerimin arkasına saklandı umutsuzluğum.
Kimseye belli etmedim, gizlice bekledim.
Hiç kimse bilmiyor, seni ne kadar özlediğimi.
Doyasıya yaşadığımı sanıyor herkes hayatı.
Oysa bilmiyorlar bu yürekte ne yangınlar çıktı.
Ne bir bardak su söndürür içimdeki ateşi.
Ne de birkaç sevgi cümlesi unutturur sensizliği.
Her gece şiirlerimle süsledim beyaz sayfaları.
İmkânsız aşkınla kirlettim kalbimin duvarlarını.
Her sabah ellerini aradı ellerim.
Bulamayınca gözyaşlarımı kimse görmeden sildim.
Nefret ettim yarınlarımdan, dünlerime baktıkça.
Hep daha fazla sevdim seni unutmaya çalıştıkça.
Gittiğin günden beri hiç kimsede görmedim sendeki parlayan gözleri.
Aslında görmekte istemedim, çünkü bir tek sende yaşamıştım gerçek sevgiyi.
Hayatın son demlerini yaşıyorum bu günlerde.
Bir tek seni sevdim ve seni sevmek istiyorum ölürken de.
Benim tam tersime doyasıya yaşa hayatı.
Rahat ol sevgilim, bu saf çocuk oyundan çıktı
Kayıt Tarihi : 5.8.2010 01:34:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!