Gizli Şahidim Şiiri - Oktay Güvener

Ey ruhumun sarp dağlarında yankı bulan!
Sessizliğin tenhalara dokunduğu vakitlerdeyim.
Gölgesine sığındığım karanlık bir zindan,
İçime ince ince sızan yokluğun ayazındayım.
Her nefeste firar edip yakarken yaramı,
Sonsuza giden bir yolun niyazındayım.

Duaya yönelen benliğim,
Raks ediyor yüzümde, sen, sen diye.
Ve gözyaşlarımı yüklediğim bir fırtına koparken,
Düşer kirpiklerimden toprağa her damla.
Göğsümde yankılanır ebedi sürgünlerim.
Ağır ağır çözülür buğulu kalbim;
Geriye yine sen, yine sen kaldın.

Ey karanlıklardaki gizli şahidim!
Aşka ilmek ilmek işlediğin sessiz hazinem.
Sen ki boşlukta gömülen sırları bilensin.
Ruhumu al, bir akşam seherine serp,
Ve beni yeniden çiz, gülüşlerin eşiğinde