Gizli Pırıltı Şiiri - Taner Vahap Karataş

Hiç insan görmediğini sever mi
Asık olabilir mi
Onu hisseder mi
Onu özler mi
Belki bunu söylemek te deliliktir
Bilmiyorum....
Belki bende bir deliyim
Her insanin bir deli tarafi vardir derler
Benim ki Zır deli olsa gerek
Yıllarca tanımadığım görmediğim birini sevdim
Onu hayal ettim
Ona asik oldum
Ona şiir denilmese bile birşeyler yazdim
Geceleri onu dusundum
Hayaline dokundum
Onu sarmaladim Yakıcı atesini hissettim
İçim onunla ısınıveriyordu
Ama tanımıyordum
Goremediğim biriydi
Onu yillarca bekleyip durdum
Birgün beni bulur diye ümitlendim
Ama ne çare..!
Daha sakal tıraşı olmazken o umudumdu
Aylar mevsimler birbirini kovaladi
Yıllar çarçabuk geçiverdi
Biten sakallar ağarıverdi
Dünya bu ya....
Hayatın her çemberinden gecildi
Dereler çağlayanlar dehilizler aşıldı
Gözlerdeki fer düşüverdi
Ama yürekte ki o gizli pırıltı
Sönmeyip durdu
Küçücük bir umut meşalesi
Yüregimin karanlığını hep aydinlatti
Hey Gönlümün sultanı!
Nerdesin....
Gel gayrı.......
Dizlerim haşmetinden titriyor
Kalbim varliğinla atiyor
Gözlerim güneşin ufkunda
Yolunu bekliyor
Biliyorum umutsuzlukla ölüm aynı şeydir
Bana umutsusuzluk yaşatma bitanem
Artık güçlü değilim eskisi gibi
Önce aldırmıyordum nahoş şeyleri
Şimdi zor geliyor zillet bana
Biliyorsun hep umudunla yaşadım
Hadi artık ümidimi yitirmeden gel....
Ümitlerinle yaşadım
Özlemlerimle yoruldum
Gel hadi gel.....

Taner Vahap Karataş