Gizli Kapı Şiiri - Ömer Arıkan

Yine titrek dudaklarım, yanağıma yaş iniyor.
Yine mahzun deli gönül dik durmuyor baş iniyor.
Gülümseme serde kaldı, çehre azgın, kaş iniyor.

Açan da yok kayıp ettim sırlar yüklü gizli kapım.
Çöker bir gün üzerime sarsılan eğreti yapım.

Sineme yük kabul ettim, benliğimden uzaklaştım.
Kısmetim bol olsun diye dağlar, ovalar aştım.
Günler sonra fark edipte bu yaptıklarıma şaştım.

Kaderimde ne var ise çeke çeke gidiyorum.
Tükeniyor takat, gücüm eriyorum, bitiyorum.

Haykır, bağır, itiraz et, hepsini yitirmişim.
Hep çalışmak, çok çalışmak yaşamım bu benim işim.
Tatsız oldu etkilenmez, hayal bitti gayrı düşüm.

Zoraki bir nefes işi bu benimki yaşamaksa.
Ne fark eder öyle böyle geçecek gün olacaksa.

Sokaklarda yalnız kaldım, evimde, odamda yalnız.
Konuşmaktan korkar oldum, sesim de sedam da yalnız.
Bir mahkuma döndü günüm dört duvar yuvamda yalnız.

Kim gelipte bir gün benden yat tekmilini alacak?
Hangi polis, hangi hakim bana gardiyan olacak?

Titriyorum yanar yürek üşüyorken bedenimiz.
Oynar oldu altımızda düzen tutmuyor yerimiz.
Neyimize sarılalım elde kalanım neyimiz?

Bir yüce dağ başındayım ya da dipsiz bir kuyuda.
Özler oldum eski halim Rabbim huzurlu uyu da.

Hiç bir şeyden emin değil karamsarım, ufuksuzum.
Mahkum gibi yaşıyorum hür dünyada tutuksuzum.
Dertlerim çok, çaresizim, sanırlar ki kaygusuzum.

Bu bendeki bilinmeyen, görünmez hal tercümesi.
Bunları da atlatırsam sırada daha nicesi.

Dedik onmaz bir yerdeyim onulmaza düşer oldum.
Elim, kolum bağlı gibi çaresizim, naçar oldum.
Kimse gelmez üzerime ben kendimden kaçar oldum.

Elimdeki son fırsatı bitirirsem bir çırpıda.
Gayrı ölümü beklerim sonrası gözüm KAPIDA.