Gizli Bahçe Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Gizli Bahçe

Sevgi bir tohumdur, yüreğe düşen,
İncecik bir filiz, umutla yeşeren.
Güneşin gülüşü, yağmurun sesi,
Besler büyütür o nazlı nefesi.

Kin ise dikenli, karanlık bir çalı,
Dokunduğu her canı kanatır, yaralı.
Gölgesi zehirli, meyvesi acı,
Koparır, incitir, bırakır sancı.

Ama kardeşlik var, kopmaz bir iplik,
Gönülden gönüle örülen bilgelik.
Kalpler bir olunca, aynı ezgide,
Dünya bir şölene döner sevgide.

Bir bakışla başlar, bir tebessümle,
Çoğalır dalga dalga, her nefesle.
Söz olur, can olur, merhem olur yaraya,
Sessiz bir duadır, ulaşır arşa.

Ekmeyince bilinmez kıymeti toprağın,
Sevgi ekmeyince, solar yüzü zamanın.
Oysa bir avuç sevgi, yeşertir cihanı,
En çorak gönülde açtırır baharı.

Uzanan her el, bir köprü kurar,
Gözlerdeki ışık, yolları açar.
Kırma dallarını, o incinir hemen,
Sarıl sevgiyle, şenlensin bu evren.

O tohum sende, bende, her kalpte gizli,
Sula gözyaşınla, umutla, izi
Kalsın yeryüzünde, iyiliğin, sevginin,
Kin değil, hep sevgi olsun meyvesi gönlün.