Gizli Bahçe Şiiri - Ahmet Bahçevan

“Sen geldin toprağın yüzü güldü ağbi”

Bulutsu bir dağılmaya benziyordu
gözleri düştüğünde esrik çöküntüme
otların korosunu sürükleyen peşinde
tansık desem değil
tüfek çatsa delişmen yıldızlar
öfkesi bastırılmış gezegen ormanına
bunu en çok gül ağacı anlardı
ayrıksı sayılmayan kanamalarda
kesebilseydim kuruyan dallarımı
oğlumun unuttuğu kemik saplı bıçakla
örgütünü gizlice tamamlar hanımeli
akşamsefalarına inat katmerlenirdi zakkum
ve sarp yolaklar bulurdum güz bahçesine

Acem halısından metal yongasına
onların olsundu dünya ergileri
filizkıran dindi diye muştulayıp şairi
koşuşturur çocuklar
çemberini çevirerek mevsimlerin
dut silkelerdik Avşar kilimine