Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir çocuktu..
Hırçın, sabırsız ve inatçı
Sürgün yalnızlıklarda
Kalmış besbelli
Bu şiirde anlatılanları kendi çocukluğuma benzettim, o zamanlar deli sayılmazdım henüz
yine güzel bir şiirdi ama sizden okumaya alışık olmadığım kadar hüzünlü
Bazen gizleriz yüzümüzü bulutlara... Bekleriz güneş gelip sobelesin bizi. Aslında her şiirini okumuşumdur senin. Çıkamadım sayfandan dolanıyorum. TEbrikler. Sevgilerimi yolluyorum.
Bir çocuktu..
Hırçın, sabırsız ve inatçı
Sürgün yalnızlıklarda
Kalmış besbelli
...
Artık sözcüklere hükmetmeyi öğrendin, hırçın çocuklara hükmetmeyi öğrendiğin gibi...
''Hırçın çocukla ortak iki noktamız vardı...Biri sevgimiz..diğeri gözyaşlarımız..
En güzel şeyler ortakmış sevgi ve gözyaşı
sevgi yeryüzünde var olan en güzel şey,
gözyaşı ise en temiz ifade biçimi
yüreğini ve sevgini kutluyorum
sevgimle can arkadaşım
CANIM BENİM NEREDEN BULUYORSUN BU GÜZELLİĞİ ÇOK GÜZEL OLMUŞ GENEDE SONUNDADA OLSA BİR BENZERLİK OLMUŞ KALEMİNE YÜREĞİNE SAĞLIK.MÜNİŞ
Karadeniz yazdırıyor seni ablam , ah çektim işte
Tebrikler
''Hırçın çocukla ortak iki noktamız vardı...Biri sevgimiz..diğeri gözyaşlarımız.Renkleri aynı olan''
Göz yaşları aynı olabilir ama yaşamın ve kaderin renkleri ayrı ayrı duygulu birazda hüzünlü bu güzel şiirini kutlarım kalemin eyüreğine sağlık sevgili kardeşim Nevin hanım Allah yar yardımcınız olsun sevgi ve saygılarımla Tuncay Akdeniz
Gizledi Yüzünü Bulutlara
Gizledi gri bulutlara yüzünü
Saklandı yine
Tedirgin,dağınık,paramparça
Bugün...
Kurmayı unuttu en güzel düşünü
Aldı hıçkırık dolu hayaller yerini
Bir çocuktu..
Hırçın, sabırsız ve inatçı
Sürgün yalnızlıklarda
Kalmış besbelli
Hasret acıta acıta büyümüş
Dipsiz karanlıklarda....
En güzel sevda masalı
Yarım kalmış,tozlanmış raflarda.
''Hırçın çocukla ortak iki noktamız vardı...Biri sevgimiz..diğeri gözyaşlarımız.Renkleri aynı olan''
Nevin Özveri
hırçın bir cocuk deyince aklıma kazım koyuncu geliyor ablam unutnuyorum ki onunda yarım kalen bir hikayesi var...bir masalı var ve bizler adından onun yarım kalan masalı içins avaş veriyoruz ...hepimizin ortak noktası var ...sevgi....yaşam...gözyaşı....ve bu yaşanılması çok güç dünya...tebrikler ablamın kalemine ...yüreği susmasın....bizlerin ortak noktası olan sevgiden kocaman selamlar olsun ona...
En güzel sevda masalı
Yarım kalmış,tozlanmış raflarda.
Sevdalar hep masallarda mı? Neden bir türlü aramızda dolaşmazlar bilmem ki..Tebrikler
Bugün...
Kurmayı unuttu en güzel düşünü
Aldı hıçkırık dolu hayaller yerini
..................
Hasretin acıttığı yürekten dökülen duygunun şiirini ve yazan yüreği kutluyorum.
Çok güzeldi.
Sevgimle
kıymetli şaire yüreğine saglık..çok içten duygulu bir şiir olmuş...
kalemin daim ilhamın bol her sey gönlünce olsun...
selam ve dua ile
Ozan şerafettin Hansu
Almanya
Bu şiir ile ilgili 17 tane yorum bulunmakta