Gizemli Gülüşler Şiiri - Adnan Şahin 2

sessizce ağlarım ben
sessizce, gürültü etmeden.

güneş gibi ışıldar gözbebeklerim,
gözyaşlarım içime akarken.
bahar bahçedir gülüşlerim,
içim de karboran fırtınalar koparken.
gözyaşlarımı saklamayı öğrendim.

gülen insan zırhlıdır, yaralarını göremezsin!
misal annem;
daha bir dakika öncesinde,
gözlerinden yaşlar sel gibi akarken,
kapı zili çalmaya görsün;
serçe gibi telaşlanır,
tülbentinle hızla silip kurulayıp acılarını,
bir papatya gibi
gülümseyerek karşılardı komşularını.

misal babam;
çocuklar gibi ağlaşırlardı,
dedem son demlerindeyken.
yere düşen karpuz gibi paramparça ağlardı babam.
suyun çeliğe verilmesi gibi çığlıklarla ağlardı dedem.
sonra sarmaşıklar gibi sımsıkı sarılırlardı,
eve sığmazdı sevgileri, sokağa taşardı,
gülen gözlerinde ki gözyaşları birbirine karışırken.

bizi koklaya koklaya öperdi annemle babam.

bu yüzden bazen;
yalnız başıma ağlarım ben,
yalnız başıma, yaygara etmeden.

güneş gibi ışıldar gözbebeklerim,
gözyaşlarım içime akarken.
bahar bahçedir gülüşlerim,
içim de karboran fırtınalar koparken.
gözyaşlarımı saklamayı öğrendim.

ağladıkça; hayata tutunmasını,
güldükçe; hayatla çoğalmasını öğrenirsin.

ağlayan insan güçlüdür,
gülmediğini göremezsin.

adnan şahin