Gizemaltı Parçacığı Şiiri - Dılovan Çakmak

Üstüme düşen yükümlük artarken bu hal beni mükemmel bir şoke yöneltiyor
Ben artık tek kişi bir bağ ve iki çocuk kalmışım
Vazgeçilmişlikler ve bu vazgeçilmişliklerden kopmuş
Birkaç insan kırıntısı var boğazıma düğümlenen
Ben boğulurken kurtuluşa
Ölürken varoluşa koşuyorumdu
Ayağıma vurulan bu prangalar
Hayatın bana çok güzel bir cilvesi demek
Sanırım bana ne kadar da hoş görünmesede
Ben sevebile-yazıyorum artık
Yazıyorum zira ki kelimelerim çok kesik atıyor suratıma
Artık ben bir tanrıdan çok
Bir insana inanmak daha mantıklı geliyor
Ve gerçeğinde elimi kavrayışı bana çok nazik hüzünlerde katsa
Ben bu hüzünleri cebimden çıkarıp öpmeye doyamıyorumu fark ettim