Giz Şiiri - Gürsel Cengiz

sabahın ucu görününce
köşe başından
gece son türküsünü
söyleyerek gider

ve çökünce
sabahın bakirliği
uykusuz caddelere
besteler alır
güftelerini
oturur radyodaki
tahtadan makamına

bense düşünürüm
acaba derim
o mağrur kadın
beni bekliyor mu
hala
o uykusuz düşlerinde

halbuki
nefesim düşerken
vurulmuş bir nefer
gibi
dudaklarına
tükenmeye yüz tutmuş
gidip de gelmeyen
siyah saçlarım gibiydi

oysa sen
kimselerin çözemediği
gizim

ayak izlerini
hiç bırakmadığım
izim

ve içimden hiç
çıkmayacak
ince sızımdın

biliyor musun sen
kahverengiye çalan
ela gözlerinle
bu kadar çoğun
kalabalıklar içindeki
azımdın
kara yazımdın…