Giyotin Düşmeden Şiiri - Aydın Erkurt

Açmaza düşerse uçurumlarımız,
sarılırsa yankımıza derin kasavet.

Giyotin düşmeden ölür elbet,
meczup mahkemede,
İnsan sırrından;
ayna kaçkını hayalet.

Nerede asil miras?
Yitirilecek oğul kıvamındadır
yorgun kehanet.

Garezine
İndirir serimize;
durduk yerde
oturur usumuzun en ince yerine,
ustadır işinde,
sinsicedir esaret.

küflü parmaklıklar gerisinde
artık pencere,
açamazken evinin yüreğini
yaşanmışa bile.
Anahtarlar ve biz,
kendi, kendimize.
Yalnızlık kilitlenir,
Birer birer tüm kapılarda
Çıplacık üzerimize.

Tunçtan tanrılarımız ufalanır
açık avuçlarımıza
avuntusuz kalınca cehalet.

Gelir başköşeye, kan komşumuz.
Zihnin; yaşam sihirbazı,
kaim dostumuz ihanet.

Temmuz-2005