Giyecek Şiiri - İsmet Anik

Kar kalmadı koyaklarda
Kuru dal filizlenecek
Kırmızı ve beyaz çiçek
Ve yeşil libas giyecek.

Yetmiş yılda iki mevsim
İlki bebeklik ve gençlik
Beklenen hazan gelecek
Kuru dal beyaz giyecek.

Diriliş Mahşere kaldı
Terkedildi yalan Dünya
Ne kök saldı ne dal verdi
Ne yiyecek ne giyecek

Yolculuk sade ve sessiz
Ana Baba ve Evlatsız
Ömürden geriye kalan
Beyaz ve yensiz giyecek

Beyaz da Beyza da toprak
Başladı mevsimsiz Berzah
Kalkmaz çilingir sofrası
Amel; yiyecek, giyecek.

Bir bahar bin ömre bedel
Nedir renk ve zevk dalaşı
Toprak senden sen topraktan
De yakışmasın giyecek.

Hiç gelmemiş gibi bahar
Yaşanmamış gibi ömür
Eyvah! herşey kayda geçmiş
Beden ne gömlek giyecek.