Gıyabi Sevda Şiiri - Abdulhalim Çiçek

Ömrümce bir kadın sevdim

Yeryüzünde birdi bana sevgili

Şimdilerde ihtiyarlamaya yakın sevgilim

Bir zamanların gül bahçesi saçlarını

Kısacık kestirip, örterek üstelik

Benden uzak bir şehirde, evinde

Beni aramakta belki kendinde

Ben de onla yaşıyorum ve yaşadım

Yirmi bir senemin her birinde

Kaydını tutmuştur yazıcı melekler

Bir defa dahi ağlamışlığım yoktur

Bir elkızına; ya da yanmışlığım

Sevdiğim kadından ziyade

Başkasının bıraktığı hicranın

Yoktur kapanmaz izi gönlümde

Başkasını sevmek fikri

Ne zaman kemirdiyse beynimi

Bir tokat gibi değdi suratıma gerçek

Bir o mutena kadına bağlamış zihnimi tanrı

Hiç kıskanmadan, kendinin dahi yerine

Mabude kılmış bana o etten, kemikten olanı

Gıyabımda alındı kararı sevdasının

Bir lime suydum, düşürüldüm rahmine

Yoğrulurken bedenim kanıyla o velut kadının

Gönlüme kazıdı tanrı muteber buyruğunu

Kucağımda sevdasıyla sürdü beni acuna

Rahminden düşeli sevgilinin, Rahman’a döneli