Giy Gönül Şiiri - Mehmet İslami

Kanı sütü bozuk, olanın, soyu
Canı çıkmayınca çıkmaz huy gönül
Dost dediğin senin, arkandan kuyu
Kazdığını bilmiyorsan duy gönül

Çok sütren var haddin bildirmemeğe
Yâdın çiçeğini soldurmamağa
Sanki yemin ettin güldürmemeğe
Cevri cefân bitmiyor mu ey gönül?

Gönül verme yular ile tomara
Kulak versen Ebû Bekr’e, Omar’a
Kâf dağına bağlı olan damara
Nadan gibi diyormusun FAY gönül?

Üryân geldin bu dünyaya, alıştın
Düşman sana gaz verdikçe yılıştın
Ölmeyecekmişsin gibi çalıştın
Servetin beş metre çaput giy gönül

Dünya gibi her gelende geçici
Dışı süslü amma can yakar içi
Vakit dolduğunda yüklersin göçü
Yaratandır ezel ebed HAYY gönül

İSLÂMİ’nin Arzıhâli tabibe
Hayret lâzım tahammüle tahride
Seksen sene kan ağlayan garibe
Bunca çile yetmiyor mu, hey gönül!