Gittin Hikayemden Şiiri - Gülden Işık

eski bir yalanı andım bu kez
söyleyenin kulakları çınlasın
ihanetin kokusunu almıştım...
gelmeyen selâmların
yarım bırakılmış cümlelerin
saklı hikâyesi varmış meğer.
döküldü birer birer...
inanmadığım ne çok şey gerçek olmuş
duymamazlığa gelmişim şartmış gibi
gururun rolü gereği.
benim gülüşüm içten
seninki mecburiyettenmiş belli.
zamanın gözleri iyi görür
ben görmemişim o günlerde.
bir çay bardağının buğusunda
biriken sözler varmış
dökülmemiş dilimden.
çünkü inanmışım
çünkü güvenmişim
çünkü dost sanmışım seni.
şimdi bilmek zor geliyor
iyi sandığın el,
sırtından vurabilirmiş...
“dost dost diye nicesine sarıldım” der ya aşık Veysel
ah! Veysel...
yüreğinle ne çok doğru görmüşsün
her telin insan kalbini titretir.

kırgınlık değil bu...
bu… bu başka bir şey!
şöyle içten içe sızlayan
sustukça büyüyen cinsten.
sonra düşündüm, insan değişir mi?
belki...
ama senin yaptığın değişmek değil,
kendini ele vermekti.
bir isim eskidi gönlümde.
ve ben, ağlamadım
anladım...
geçmiş gitmiyormuş,
yalnızca sonu değiştiriyormuş.

uzatmaya gerek yok !
sustum...
zaman düşürdü seni gözlerimden
hepsi yaşanmamış sayıldı
gittin hikayemden .