İçimde ki karanlık, odamın duvarlarına sinmiş.
Ellerini tutarken ellerim, İzmaritler kaldı şimdi avucumda.
Resmine döndü yüzüm, gözlerini kim aldı benden.
Biz farklı sevdik,
izin gitmesin diye, yaralarıma yara bandı sardım.
Dikiş atmayın sevdiğim kadına.
Ondan kalan yaralar karanlık dünyamın mavisi.
Sen olsan, âşık olurdum kırgın olduğum şehirlere.
Kıvılcım olsan, cehennem olurdum günahkârlara.
Ne sen varsın şimdi, ne de kaybolduğum kaldırımlar.
Sana benzer gecenin bu saatleri.
Kokun kaçıyor gözlerime.
İnceden sızlıyor yüreğim.
Hiç bitmesini istemediğim masaldın.
Sonu gelmeyen bir şiir gibisin şimdi.
Tanırsın beni, yarım kaldıktan sonra,
yarım bırakmadım şiirlerimi.
Her duamın sonu sana çıkarken,
gittiğim yolların hiçbiri sana çıkmıyor.
Çektiğim bu emsalsiz hüzün.
Rüzgâra benzeyen, saçlarını göremediğimden.
Gittiğin saate kurulu alarmım.
Bir yudum içkimden alıp,
Kırık olan aynadan bakıyorum kendime.
Paramparça olduğumu, düşlerime hatırlatayım diye.
Kayıt Tarihi : 11.5.2017 21:11:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!