Gittin Emine'm Şiiri - Muhittin Alaca

Yaşayan bir ölü var, ardında kalan,
Beni çıkmazlara, ittin Emine'm.
Kim unuttu derse, billahi yalan,
Izdırap içinde, sızladı sinem,
Her an andım solda, attın Emine’m.

Su sandığım hayat, bir kızıl harmış,
Ömrün baharında, göçmek de varmış,
Kırlarımı şimdi, dikenler sarmış;
Açmıyor papatyam, mavili minem,
Menekşeler soldu, yittin Emine'm.

Kırıldı kanadım, kısıldı sesim,
Meylim yok dünyaya, geçti hevesim,
Daralır kafesim, zorlar nefesim;
Say ki viranedir, şu gönül hanem,
Çeyrek asır oldu, gittin Emine'm.

Kim anlar halimi, beni kim dinler?
Ah-u zârım ile, asuman inler,
Terk eyledi tek tek sevdiğim canlar;
Seni takip etti, babamla annem,
Aşkın yalnız kaldı, bütün Emine’m.

Doktorlar alsa da habis tümörü,
Talihin Zonguldak kara kömürü,
Var mı bu acının, tarif, tamiri;
Kurumadı yaşım, kirpiğimde nem,
Gözler yine doldu, tüttün Emine’m.

Zamansız vedana, alışamadım,
Sevinçle el ele, dolaşamadım,
Burada vuslatla, buluşamadım;
İremde kevseri, tattın eminim,
Ruhun huzur buldu, yattın Emine’m.

01.02.2021
Muhittin Alaca