Gittin...bittin... Şiiri - Kader Bekmezci

“Hastaydım bugün… “Havalar işte” dediler… Belli ki ağır geliyor artık mevsim… Yokluğuna alışıyorken tam da, işte seni yine özledim... Senin ki kadar ısıtmadı içimi kendi kendime yaptığım çorba… Sahi, ne katardın içine sıcacık olsun diye? ”

Sorsalardı bana; mümkün değildi seni kaybetmek… Mümkün değildi adıma adadığın ömrünü, ömrümden ayırıp gidişini seyretmek… Oysa yanılmışlığın beni senden götürürken, çığlık çığlığa, anlamsızca haykırdı beynimdeki mümkünler… Mümkünmüş meğer senin de ihanetin… Bu kadar kolay olabilirmiş bir yalana teslimiyetin… Ama gidişinden çok, alıp götürdüğün inançlarım uğruna bunca isyan edişim… Acıların en acımasızı oldu belki de seni yitirişim… Gittin… Bittin…

Gözlerimin renginde… Saçımın her telinde… Bakışımda… Gülüşümde… Hüznümde… Aldığım her nefeste sen vardın… Doğarken kestikleri bağa inatla, yürekten düğümlüydük birbirimize… Sen; güvendin… Emektin… Sevgiydin… Vefaydın… Sabahları taze ekmekle kahvaltı, öğle yemeğinin ardından gelen demli çay, sıcacık akşam sofrasıydın… Sen her günümün günaydını, uyku öncesi iyi geceler nakaratımdın… Gecede sen vardın, gündüzde de… Artık kâbusların ortasında sayıklıyorum adını yalnızca… Gittin… Bittin…

Önce suskunluğum oldu gidişin… Sonraları haykırışım… Ve daha sonraları bir daha çıkarmasın karşıma seni diye Tanrı’ya yakarışım… Çeyrek asırda dokuduğun yüreğimden, çeyrek saatte silindin… Bir bir yok oluyor artık hayat izlerin… Sensizlik bir veba gibi sardı benliğimi… Üstüne bir de umarsızlığını yüklendim… Adın zehir oldu dilimde… Varlığında yokluğunu kabullendim... Gittin… Bittin…

Duvarlarım yıkıldı senin ardından… Kalakaldım ortalık yerinde terk edilmişliğin… Duygularım gece ayazında buz kesti, kaskatı oldu… Umutlarım günün güneşinde yandı, kavruldu, kül kül savruldu… Seninle de yarım kaldı öykümüz işte… Saklanmayı beceremedik ayrılıktan… Hani gittin ya ardına dönüp bakmadan, bir vedâ sözcüğü bırakmadan, hiç dilekte bulunmadan; işte en çok o zaman anladım; kaçmak mümkün değilmiş yazgımdan… Gittin… Bittin…

Sensizliğe yanmıyorum… Yalnızlığıma da… Bir kez daha kaybetmiş olmama da… En çok sana yanıyorum… Gözlerimde kalan bakışların hâlâ dalgın… Hâlâ farkında değilsin belki de yanılışının… Gidişin değil sebebi kimsesiz kalışımın… Bil ki; kimsesizliğim, vebalidir aldanışının… Sanma ki ardından ağlıyorum… Artık seni yalnızca ihanetinle anıyorum… Gittin… Bittin…

Dün gece yine rüyamdaydın… Alnımdan öptün ve yeniden karanlığa gömüldün… Gözlerimi açtım; sensizlik… Sanki yokluğuna inatla, kokun vardı etrafta… Yüreğimdeki kavga sensizliğe teslim oldu… Ne varsa sen kokan, hepsi kayboldu… Sana dair bütün hayallerimi gözyaşlarıma doldurdum ve sonra hepsinden bir bir kurtuldum… Bir anda her taraf sensizlik oldu… İliklerime kadar sızdı yokluğun… Gidişin bir yana, belki de en çok umarsızlığın dokundu… Gittin… Bittin…

Ey ömrümün kasırgası! Sen! Sen bana hayatı verendin… Ben! Ben içinde büyüttüğün, elinden tutup yürüttüğün, dünyayı etrafında döndürdüğün… Sen; varlık sebebimdin… Ben; senin eserindim… Tek tek ayırsalar hücrelerimi, her bir hücreden tek tek çıkarsalar seni… Paramparça olsam… Geriye ikimiz de kalmasak…

Her şeyimdin… Hiç kimsemsin… Gittin… Bittin…

-Kader-