Gittin Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Ben burada,
bir kar tanesini ateşe sararak büyüttüm,
taşlara kalp attım,
güneşi avuçlarımda söndürdüm.

Bir çiçeği uzaya saldım,
kökü yıldızlara değdi,
suya ateş öğrettim yanmamayı,
göğe toprağı öğrettim susmayı.

İmkansızı tuttum saçlarından,
uçurumdan geri çektim.
Bir çift gözle zamanı ikna ettim,
geri dönmeye.

Sen yoktun.
Gittin.
Ve dünya,
daha önce hiç olmadığı kadar
mümkünsüzdü.
Gittin.
Gidisin —
zamanın kendini reddetmesi gibi,
bir nehrin kendi suyunu unutması gibi.

Ben sana doğru yürüdüm,
ayaklarımı yere basmadan.
Karanlığı ısıttım,
ışığı soğuttum.

Denizlere toprak ektim,
dağlara rüzgar biçtim.
Bir tebessümle gök gürlemesine emrettim,
sussun diye.

Kırık bir aynada bütün yıldızları onardım,
bir gözyaşının içinde
bütün okyanusları boğdum.

Ve sen yoktun.
Ve ben,
en imkansız şeylere inanmayı öğrendim:
sana kavuşamamayı.
Yokluğunla duvarlar ördüm rüzgâra,
dalgalarla çölden şehirler kurdum.
Bir saniyeyi yüzyıl yaptım,
beklerken —
senin olmayan adımlarını.

Gidişin,
öyle bir gidişti ki;
dağlar köklerinden söküldü,
ve dünya,
bir daha asla kendi etrafında dönmedi.