Gittin! Şiiri - Mehmet Postallı

(Turgut Koyuncu’nun Aziz Hatırasına)

Takdire razıydın, kadere teslim
Kulluğundan taviz vermeden gittin
Çok nezaketliydin, temizdi aslın
Kimsenin gönlünü kırmadan gittin

Mesuttu, mutluydu ocağın, yurdun
İşinle, gücünle uğraştın durdun
Dayadın, döşedin bir yuva kurdun
İçinde bir devran sürmeden gittin

Evin küçüğüydün severdi herkes
Huzur veriyordu aldığın nefes
Ne olur bir daha ses versene ses
Eşine, dostuna varmadan gittin

Elif’in, Canan’ın elinden tutup
Başını okşayıp, zevkle uyutup
Baba şefkatiyle bakıp, büyütüp;
Gelinlik içinde görmeden gittin

Âfete uğradın, kem göze geldin
Amansız dertlerle yüz yüze geldin
Yazı yaşamadan son güze geldin
Halis muradına ermeden gittin

Sana ne yaptılar bet yok, beniz yok
O eski halinden eser yok, iz yok
Sükûta büründün, mimik yok, söz yok
Derdin devasını sormadan gittin

Öyle bir gittin ki, dönmemesine
Yaktın yüreğimi sönmemesine
Gözlerim çağlıyor dinmemesine
Açtığın yarayı sarmadan gittin

Onca derdi çektin ah demeden, ah!
Gamdan, üzüntüden olmuyor sabah
Ahret ayrılığı vermesin Allah
Dünyada doyası durmadan gittin

25.10.2010