Gittin Şiiri - Mustafa İsmet Keskin

Hani bir sevda hikayesi yazacaktık.
Baş kahramanları, sen ve ben olan.
Üç katlı ahşap evin cumbasında,
Sarmaşık güllerimiz açacaktı.
Sonra, sönecekti bütün lambalar,
Mumlar yanacaktı.
Hani sevda şiirleri okuyacaktım,
Mum ışığında, güllerle beraber,
Tek sen dinleyecektin, bir tek sen,
Gönül pınarımdan akan şiirlerimi...

Hani arkadaşlarımızla bir akşam sohbetinde,
Bir Türk kahvesi içecektik, bol köpüklü.
Senin falında ben, benim falımda sen çıkacaktın.
Hani bir bahar günü, bir kır gezisinde;
İşte öyle, öylesine felekten bir gün çalacaktık.
Çıkarıp acı bir soğana yumruk vuracaktık.
Hani, olur ya, dağ çilekleri bulacaktık,
Bir çileği bölüp,
Yarısı senin, yarısı benim olacaktı.
Zaten biz de yarım değil miydik
Çin masalına göre:

‘’Hani, tanrı insanı bir erkek olarak yaratmış ya,
Sonra onu bölmüş,
Almış,
Diğer yarısını dünyanın bir ucuna koymuş,
İşte insanoğlu;
O gün, bugündür, diğer yarısını arar dururmuş.’’
İşte, bizde böyle aramadık mı birbirimizi?
Aramadık mı?
Karanlık bir gecede, kara karıncayı arar gibi,
Yemin etmedik mi, sevdalar üstüne,
Dostluklar üstüne, kutsal değerler üstüne?

İşte sen, durup dururken gemileri yakıp gittin
İşte sen, hayallerimle beni bırakıp gittin
İşte sen, boynuma ilmeği takıp gittin,
İşte sen, ardında bir enkaz bırakıp gittin
Gittin, gittin...