Gittin... Şiiri - Kenan Kervan

Gittin;
Göç eden kuşlar gibi bırakıp bu diyarları.
Umutları bir başka mevsime erteleyerek uçup gittin.
Bir yıldız koptu semadan gecenin karanlığında,
Ömrümün geri kalanını peşine takıp gittin.

Gittin,
Vurdu seni gözünü kan bürümüş avcılar.
Yavru bir ceylan gibi beni yetim bırakıp gittin.
Hasat günü zamansız yağan yağmurlar gibi.
Mahsulümü tarlamda çürütüp gittin.

Gittin;
Ateşimi söndüren su çektiğim kuyularım kurudu.
Dağlarımı, ormanlarımı ateşe verip gittin.
Geleceğim vardı, umutlarım vardı,yazacaklarım vardı.
Doğmamış çocuklarım gibi,şiirlerimi de sahipsiz bırakıp gittin.

Gittin;
Senle ilgili sorularım cevapsız kaldı.
Kendi dilinden bir kelime öğretmeden gittin.
Sana şarkılar çalardım en sevdiğin makamdan gecelerce.
O içi boş kamışa can veren nefesimi de alıp gittin.

Gittin;
Kaybolup giden çiçeklerim gibi sonbaharda.
Boynu bükük, kokundan mahrum bırakarak gittin.
Son taşını da attın gönlümün durgun denizine,
Halka halka büyüyen özlemler bırakıp gittin.

Gittin;
Ve gittiğin günden sonra bir ben kaldım ki
Ne hallere düştüm sorma gitsin.
Ellerim hala havada o geceden sonra, bitmedi vedalarım.
Oysa sen bir veda bile etmeden gittin.