Gittin Şiiri - Erdem Yıldırım

Serseri bir temmuzdu
Rüzgarda iğde kokuları
Dağınık saçlı çocuklar geçiyordu sokaktan
Dudağımda, adını koyamadığım çıplak bir türkü
Öyle dağınık öyle sefil
Kimsesizdim

Serseri bir temmuzdu
Akşamları yağmur yağıyordu
Gündüz ıslak bir güneş
Avuçlarımda boşluğunu taşıyordum
Ne yana gitsem nafile
Bütün şehre sinmişti sarışınlığın
Öyle çaresiz öyle unutulmuş

Günlerce sokakları kamçılamıştı yokluğun
Ve yalnızlık haylaz bir çocuktu
Öyle ele avuca sığmaz
Öyle laf dinlemez
Güneş geç terk ediyordu bu şehri
Kavun içi bir kızıllıkta uzuyordu gölgeler
Gölgeler,
Yalnızlığımın uzayan çizgileri.

Serseri bir temmuzdu
Rüzgarda iğde kokuları
Islak kaldırımları dövüyordu
Ayak seslerin
Öyle kör, öyle sağır...
Bilmem bu şehrin nesini beğenmedin
Nesine darıldın
Gittin... gittin...

Şimdi dağ başları kadar sessizim
Köksüz nilüferler gibi kimsesiz
Sarı bir yalnızlığa uyanıyorum her sabah
Sen olmasan da
Yine bu şehirde geziyorum
Acıyan yanlarıma inat
o sokaktan geçiyorum
Sana inat
seni seviyorum