Gittiler Gelecekler Şiiri - Tevabil Kaynar

Her söylenene inandılar.
Kandırıldı kullanıldılar.
Rüyayı, rantı, ışıkları,
Palavrayı gerçek sandılar.

Şehre göç oldu dizildiler.
Yolda ezildi büzüldüler.
Karanlık kapıdan geçmezken,
Telli elekten süzüldüler.

İneği danayı sattılar.
Altını inciye kattılar.
Şehirli olacağız diye,
Kızı gelini kandırdılar.

Köyden ne mutlu göçtüler.
Gitti varoşlara düştüler.
Zenginlik mutluluk ararken,
Yokluğu çileyi seçitler.

Giyim kuşama aldandık.
Gülen yüzü mutluluk sandık.
Meğer bunlar sahte yalanmış,
Şaşırdık şaşırttık, inandık.

Seninle ben köyümüzde şendik.
Mutsuzluğu orada yendik.
Gündüz ölesiye çalıştık,
Gece güldük, çaldık, eğlendik.

Kapımızda güller kokardı.
Evimizde mutluluk vardı.
O yerde ölümüz, dirimiz,
Bir de sevdalılarımız çıkardı.

Komşular beddua etmiştir.
Tarlamızda diken bitmiştir.
Köyümüz kalmış mı sanırsın,
Bizim gibi herkes gitmiştir.

Evimiz virane olmuştur.
Bahçemde güllerim solmuştur.
Bozulan düzenim yerine,
Eller nasıl düzen kurmuştur.

Al yanakta çifte benler.
Köyümüze dönsek ne derler.
Her şeyden, herkesten bize ne,
Kimseler duymasın gülerler.

Önce giden mutlu göründü.
Kötüyü gizledi süründü.
Ne bilelim bu bir rüyaymış,
Sahte mutluluğa büründü.

Bir gün doğruyu seçecekler.
Er geç gerçeği görecekler.
Belki de tabutla, törenle
İmam eşliğinde dönecekler.

Şehirde yalnız ölecekler.
Gelip köyde gömülecekler.
Köyün suyunu, ekmeğini,
En son törende yiyecekler.