Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Güzel bir şiir
Kutlarım sizi
K
Size okurken ağladığımı söylesem inanır mısınız.Sevgi dolu yüreğinizde ilhamınız eksik olmasın.MEHMET KINDAP
Jale Hanım,
Hüzün bulaşan bir şiir. İnsan gider işte, soramadan ona. Umarım dönüşü olan bir gidiştir.
hayat bir imtihan Evlatlarımız da bize birer imtihan vesilesi..sabır azim ve sevginin açamacağı kapı yoktur umutsuzluk ve hüzün ümit ettiğimiz sürece bize bir gün baharla geri dmönecektir..hüzünlü ve buruktu.. kutlarım kaleminizi sevgilerimle
Şiiriniz beni eritti, bitirdi...Önce,yorum yapabilme gücü diledim yaradanımdan...Kutluyorum bu duygu seli dizelerin şairini içtenlikle...
Gün doğmadan neler doğar bilmez misiniz sevgili Jale?...Bir gün dönecek pişman ve perişan. Belki de o cesareti kendinde bulamayacak. Ama siz annesiniz. Size kuşlar söylemese bile duyumsayacaksınız yüreğinizde O nun yaşadıklarını. Ve Ona şöyle bie şiir yazacaksınız eminim:
SAY BEBEĞiM
Bir ışık yolluyorum sana bebeğim,
Promete’ den çaldığım.
Karanlıktan korktuğun günlere say.
Bir umut yolluyorum sana bebeğim,
Gelecek güzel günlere dair.
Umudunu yitirdiğin anlara say.
Bir buse yolluyorum sana bebeğim,
Sevgi dolu, sımsıcak.
Özlemimi duyduğun zamanlara say.
Bir sevgi yolluyorum sana bebeğim,
Yüreğimin ta derinliklerinden kopan.
Kendini yalnız hissettiğin anlara say.
Bir çift göz yolluyorum sana bebeğim.
Kim demiş görmeyince gönül katlanır diye?
Gözden ırak olduğun yıllara say.
Bir dua yolluyorum sana bebeğim
Tüm iyiliklere dair.
Kabul gören dualara say.
Bir yürek yolluyorum sana bebeğim
Yavrum, yavrum diye çarpan.
Yanında olamadığım zor günlerine say.
Ve sana mutluluk dilekleri yolluyorum bebeğim
Kilosuz, kantarsız.
Neye sayarsan say…
Naime ÖZEREN
tüm gitmeler zor..ve gitmek değil..öyle çok şey kalıyor ki geride..
son derece duygulu ve anlamlı bir şiir. kutluyorum. kaleminiz susmasın, elleriniz det görmesin. selam ve sevgilerimle.
DUYGU YÜKLÜ,SİTEMKAR AMA YİNE DE ÖZLEM DOLU DİZELER....KUTLUYORUM KALEMİNİZİ...
Çocuklar bizim çocuklarımız, ne olursa olsun dönüp geldiklerinde kapımız sonuna kadar açık olacaktır onlara ve herşeyin en iyi ilacı zamandır.
Sevgin yüreğinden hiç eksilmesin sevgili Jale, dilerim gönlündeki gerçekleşsin.
Yüreğinize sağlık
Jale hanım,
Gercekten hüzünlendirdiniz bizi
Bu kavurucu hasretliğin
en yakın zamanda
son bulmasını diliyor
muhabbetle selamlıyorum...
Bu şiir ile ilgili 123 tane yorum bulunmakta