Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir annenin içten selzenişinde içim burularak hissederek beğeni ile okudum yüreğin ve kalemin hiç susmasın can arkadaşım
....Gittiğini Biliyorum da Yitirdiğimi Söyleme Bana! (Kızım'a)
İşte gittin!
Bir veda cümlesini bile çok görerek…
Yatağında gözyaşların ıslak
Sesini duvarlardan kazıyorum şimdi,
Bir nefesin bile kalmamış;
Yazık…
Aniden terk ettiğin odanın en kuytusunda…
Gittin işte!
Kokularını bile alıp gittin benden…
Bir meleği sevemeyeceğim artık!
Okşayamayacağım saçlarını
Kaybolamayacağım gözlerinin çakırlarında
Yazık…
Hayalin bile ağlayamayacak sensiz kalan yatağında…
jale hanım ;
anne yüreğinin içten samimi duygularla dile getirdiği evlat sevgisine dair çalışmanız çok harikaydı..
bu anlamlı çalışmanızı beğenerek okudum..kutlarım saygın kaleminizi ve sevgi dolu yüreğinizi..tam puan 10..akçaydan selam ev saygılarımla..ibrahim yılmaz.
çok duygulu ve samimi itiraf niteliğinde.. tebrikler efendim..saygılar
Duyguların dizelere hüzün ve sitemle yansıyışı güzeldi,yüreğine sağlık,tebrikler,
Sevgili Jale Bacım, Bazen çocuklar terk edip giderken etrafta kırılan dökülenleri anlamazlar aldırış etmezler, onlar için o anki duyguların doruga çıkmış olması ve yüreğinin sesini dinlemesinden kaynaklanan bir olğudur.
***** Ama zamanla bu olğunun zamansız yersiz, ve bencilce verilmiş bir karar olduğunu düşünerek geri döndüklerinde her şeyi bıraktıkları gibi bulmasalarda genede tamir etme çabalarını görünce bizler Anneler ve Babalar olarak gene kucak açarız ve gene yavrum diyerek sarılırız, işte o an o kırılan vazonun parçaları bir yap boz örneği birleşerek tamir olmuş olur, bu kadar derinlemesine üzülmeniz ve sitem etmeniz bence çok yersiz bir duygu yarın gelipte annem dediğinde sizde bu anlayacaksınız, yüreğiniz ve kaleminiz daim olsun güzel ama çok güzel bir çalışma ookutum Tam puanım ve +ant. sayğılar sunarım....... Aşık Korhani
Taa ciğerimi acıttı şiiriniz...Tebrikler kaleminize...Saygımla
İşte gittin!
Belki bir gün dönme hayallerin vardı geriye
Annem, babam, kardeşim diyerek
Kırılmış vazoyu tamir etme çabaların
Parçalar elinde bekleyeceksin boşuna
Yazık…
Yazık ki; hiçbir şey bıraktığın gibi kalmayacak…
11.03.2009
Jale Keskin
Çok güzel bir çalışma zevkle okudum elinize emeğinize yüreginize saglık saygılar....Tamer (10)
Jale Hanım o büyük ana yüreğini kutlarım. Bir daha ayrılık görmesin derim. Şahane, duygu yüklü bir şiir okudum sağol. +10 puanımla sevgi, saygı ve selamlar.
Yüreğinize sağlık efendim hikaye gibi dalıp gitmşim güzel şiirinizi okurken.Alla ayrılık vermesin sizlere hiç bir şekilde canlarınızdan cananlarınızdan.
Saygı ile ümüt güngör
Can dostum biricik cemrem;
Rabbim başka ayrılık vermesin canım.
inan ileride gülerek anacağınız bir hikaye olacak yaşadıkların ve torunlarına anlatacakların.
mutlu olsunlar o bize fazlası ile yeter çünkü.
hassas yüreğin elbette acıyacak biraz ama sevda söz konusu olduğunda başımızın nasıl eğildiğini sana anlatmam gerekmez.
sadece dik duruşunu yitirme ve hep yaptığınca 'dayan yüreğim' de.geçer bunlar da geçer diye sen şarkını söyle.
yüreğim ve tüm güzel enerjim seninle.
sevgi yüklü saygılarımla çiçeklerimden tac yaptım engin yüreğine ve imrendiğim siyah saçlarına...
Bu şiir ile ilgili 123 tane yorum bulunmakta