Gittiğinde Şiiri - Adem Özbay

Git istersen sevgilim, bu yıldızları öyle boynu bırak gökyüzünde. Hiçbir kuş uçmasın artık akşam rüzgârlarında savrulan saçlarının üstünde.

Git istersen, boğazıma takılsın aldığım her nefes, saçlarım uzamasın, kızarmasın seni öptüğümde yanaklarım. Git sevdiğim alıp başını, açmasa da olur çiçekler, ay ışığında sarılmasa da olur sevenler.

Sen git istersen, zaten yaşamamıştım ben, kalbimi kiralamıştı kan pompası niyetine bu beden.

Bil ki, gittiğinde omurga kemiğim düşüverdi yere, yine de bir ağaç gibi yüzümü kaldırarak yaşadım evrende. Gözlerim senle gitti, nereye baksam üşüdü bakışlarım. Sesini duymak için eğildim toprağa, ağlaşan çiçekler yoldaş oldu canıma. Gitmenle yıldızların düşmesi bir oldu, açmadı menekşeler, kokmadı karanfiller. Gittiğinde düştüm, üstüm başım yalnızlığa bulandı, temizlemeye kalmadı mecalim. Gittin ya gülüm, işte budur ölümüm.

Sen gittin, 40 haramiye kaldı yeryüzü. Ali Baba misali yüreğimi talan etti yaşamak. Ne tarafa dönsem bir ateş yalazı kavladı yüzümü. Bekledim, gelsen okşasan ve serinlese denizler. 40 yıl kavuşmak söyledim, yine de kavuşamadım sana. Hasretin izledi peşim sıra beni. Ne yöne kulaç atsam hasret okyanusunda hep ayrılığın menziline vardım. Az gittim uz gittim, devleri geçtim, cadıları yendim, yine de kollarında bir masal dinleyemedim.